Zwanger zijn, voor velen een heerlijke tijd om van te genieten. Voor sommigen helaas iets minder… Voor de moeders die HG hebben is het voorál een pittige tijd, lichamelijk, maar ook psychisch gezien. Ik was één van die moeders. Natuurlijk weet je dat je na negen maanden er een prachtig cadeau voor terugkrijgt. Alleen de weg er naar toe is niet zo’n feestje.
Laat me eerst even uitleggen wat HG inhoud: HG staat voor Hyperemesis Gravidarum, oftewel ernstige zwangerschapsmisselijkheid. Het is niet zomaar misselijkheid, maar misselijkheid waar je constant van over je nek gaat. Vergeet alle tips op internet tegen misselijkheid als je HG hebt: niks helpt! Van cola tot vanillevla, ik had alles tijdens mijn eerste zwangerschap geprobeerd, maar het ging er met dezelfde snelheid weer uit. In eerste instantie dacht ik dat het er allemaal bij hoorde, want dit zie je toch altijd in films? In films zie je altijd als iemand zwanger is dat ze moet overgeven. Misschien moet ik me niet zo aanstellen? Maar het werd steeds ernstiger. Werkelijk niks hield ik binnen. De hele dag door ging alles eruit. Op een gegeven moment kon ik alleen nog maar in bed liggen en vlogen de kilo’s eraf.
Oké, het is nu toch maar de tijd om de dokter te bellen. Dit is niet normaal. De vraag van de dokter was of ik langs wilde komen. ‘Langskomen?!’, dacht ik. Ik kon amper nog lopen! Maar goed, ik die nog steeds een beetje dacht dat dit erbij hoorde, ging vol zenuwen naar de dokter. Want stel je voor dat ik daar dadelijk alles onderspuug? Gelukkig kon ik het volhouden zonder te spugen en kreeg ik medicatie mee naar huis. Deze medicatie sloeg goed aan! Ik was nog wel misselijk, maar hield weer wat eten binnen! Uiteindelijk kon ik na vier maanden met de medicatie stoppen en toch nog van mijn zwangerschap genieten!
Toen ik zwanger raakte van de tweede had ik goede hoop dat ik deze keer geen HG zou krijgen. We hadden zelfs een vakantie geboekt naar Griekenland tijdens de eerste maanden van mijn zwangerschap. What was I thinking?! Uiteraard kwam de HG weer terug. We keken of we de vakantie nog konden annuleren. We hadden tenslotte een annuleringsverzekering afgesloten en in deze staat kon ik niet vliegen. Een reis annuleren met een annuleringsverzekering gaat echter alleen als je zowat doodgaat! Ik moest een doktersadvies krijgen van de verzekering waarin nadrukkelijk zou moeten staan dat ik niet kon vliegen. HG was niet ernstig genoeg, dus ik kreeg wat pillen mee van de dokter en een week later gingen we alsnog op vakantie. Fijn! 🙂
Dit was de pittigste vakantie ooit haha! Ik telde af naar de dagen dat we naar huis gingen. Die twee weken leken ineens een eeuwigheid! De pillen die ik voor de HG had gekregen werkten een stuk minder goed dan tijdens de vorige zwangerschap. Ik spuugde alsnog elke ochtend en kreeg de hele dag bijna geen hap door mijn keel door de misselijkheid. Thuis aangekomen heb ik nog tot de vijfde maand last gehad van ernstige misselijkheid ondanks de medicatie, maar gelukkig niet in zo’n mate dat ik uitdrogingsverschijnselen kreeg.
Voor mijn derde zwangerschap wist ik al wat me te wachten stond. Of tenminste… ik dácht dat ik wist wat me te wachten stond. Want ik had nu tenslotte al twee kinderen rondlopen waarvan er één al schoolgaand was. Nou, hou je vast: deze zwangerschap heeft er voor gezorgd dat ik echt nooit meer zwanger wil worden! Het heeft me psychisch zoveel gedaan! Mijn HG was heftiger dan de vorige twee zwangerschappen. Ondanks de medicatie bleef ik maar spugen. Zelfs een hogere dosis deed de truc niet helemaal. Ik hield net genoeg binnen, maar ik kon verder niet voor de meiden zorgen. Ik was niet in staat om Chloë naar school te brengen of thuis voor Caia te zorgen. Gelukkig kreeg ik veel hulp om me heen. Het huis werd opgeruimd en er werd voor ons gekookt. Daar ben ik elke dag nog zo dankbaar voor! Deze misselijkheid en braken heeft zeven maanden geduurd. En ja, het is waar, ik heb er drie parels van meiden voor gekregen. De weg er naartoe was alleen niet zo leuk als bij andere vrouwen. De voorpret van het kindje in je buik voelen was juist iets wat er bij mij voor zorgde dat ik me nog misselijker voelde.
Ik heb dit verhaal eigenlijk nooit gedeeld en verder ook niet meer bij stil gestaan. Het is ook niet iets waar je op terug wilt kijken. Zo’n blog is toch ook wel heel fijn om dingen van je af te schrijven 😉 Waar ik tijdens het schrijven van deze blog ook aan moest denken is: hoeveel kan een mensenlichaam eigenlijk wel niet hebben? Weinig voedingsstoffen door het braken, en dan toch nog een klein mensje laten groeien. Heel bijzonder! Toch nog een positieve twist aan het einde van het verhaal haha!
Liefs Cibilla
