Al sinds ik klein ben, ben ik opgegroeid met fotografie. Mijn moeder heeft namelijk altijd in de fotografie gewerkt. Het grootste gedeelte van mijn jeugd werkte ze in een professioneel fotolab. Haar baas was altijd heel makkelijk. Als wij een dagje vrij hadden van school, of een beetje ziek waren, mochten we mee naar haar werk waar we altijd ons eigen speelgedeelte hadden. Ik vond het altijd zo leuk om mee te gaan naar haar werk! Ze hadden ook zoveel grote projecten! Van haar collega’s mochten we altijd meekijken. Er was altijd iemand die de fotobewerkingen deed op de computer. Mijn moeder drukte ze dan af en corrigeerde nog met de hand de kleine vlekjes op de afdruk. Ik vond het altijd interessant om ernaar te kijken en het ook na te doen. Je kan dus wel zeggen dat ik ben opgegroeid met fotografie. Ik vind fotografie ook echt een kunst. Je kan er namelijk een heel mooi moment mee vastleggen en daar jaren later nog van genieten. Er zit ook vaak een verhaal achter een foto. Soms ken je het verhaal erachter niet, maar het is altijd heel leuk om daarover te fantaseren.

De meeste ervaring met fotograferen heb ik opgedaan dankzij mijn vader Nathan. Hoe hij geniet van het fotograferen, dat is zo leuk om te zien! Het heeft mij geïnspireerd om meer met fotografie te doen. Ik ben vergeleken met hem echter nog echt een beginneling!

Ik vond het een leuk idee om Nathan te interviewen voor mijn blog en om zijn verhaal met jullie te delen. Misschien dat jullie ook net als ik geïnspireerd raken! Enjoy!

Nathan, wanneer ben je begonnen met fotografie?
Toen ik een jaar of negen was ontving ik van mijn opa zijn oude fotocamera. Het merk was een Kodak en er ging een apart soort ‘film’ in. Dat was het zgn. ‘halfkleinbeeld’. Je had twee containers. Eén waar de film in zat en één lege waar de film na belichting in verdween. Ik was heel zuinig op het gebruik van deze camera, immers je rolletje was een keer vol en afdrukken koste (zak)geld.

Daarna duurde het tot mijn 14e jaar voordat ik een echte spiegelreflex kon kopen. Dat was een Yashica FX3 met een 50mm lens. Kostte een rib uit mijn lijf maar ik was de koning te rijk. Al snel spaarde ik voor een aantal extra lenzen, flitser en filters (waar werken op zaterdag bij Bas van der Heijden al niet goed voor was). Alles wat over fotografie te lezen was verslond ik in de bibliotheek. Toen er in 1982 op TV een cursus fotografie kwam (Teleac! Haha! Oud hè?) heb ik mij direct ingeschreven. Dat boek is zo tijdloos dat Cibilla het nu in gebruik heeft. Later heb ik toen de Yashica ingeruild voor een Canon A1. Dat was zo’n beetje de camera der camera’s.

Natuurlijk ging ik nooit op stap zonder camera. Menig (trouw)feestje heb ik ‘verstoord’ met mijn camera geloof ik. Maar door te doen leer je ook. Met vallen en opstaan. Veel proberen en luisteren naar ‘echte’ amateurfotografen. Oh ja, en stagelopen op je 15e in een grote fotozaak in Rotterdam (Zuidplein) hielp ook. En vele jaren later als bedrijfsleider in een fotospeciaalzaak heeft mij ook geen slecht gedaan. De hele dag omringd zijn door professionele fotografen maakt je kritisch op je eigen werk. Toen ik in 2002 overstapte op digitale fotografie maakte ik écht grote stappen. Mede dankzij mijn mentor Jean-Pierre Randazzo (in memoriam) heb ik mijn niveau naar een hoger plan kunnen tillen. Hem dank ik elke keer dat ik fotografeer nog steeds (hij was trouwens de fotograaf op het trouwen van Cibilla en Chris).

Wat vind je zo leuk aan fotograferen?
Dat is langzaam zo gegroeid. Altijd meer dan gewone interesse gehad in techniek en dan is fotografie een mooie zijstraat daarvan. Kijk, gewoon plaatjes schieten is geen kunst. Dat kan bijna iedereen. Zeker nu bijna iedereen de beschikking heeft over een digitale camera (smartphone…). De uitdaging is om de kijker van je foto een emotie te laten ervaren. Hoe klein dan ook, door nét dat beetje extra in je foto te stoppen. Dat kan door een ‘second point of interest’ in je foto te stoppen (Google), natuurlijke onscherpte en zo kan ik nog wel een lijst opsommen..

Wat fotografeer je het liefst?
Natuurfotografie is niet zo mijn ding. Op vakantie probeer ik het natuurlijk wel maar het is een vak apart en ik heb vrienden die dat veel beter kunnen. Nee, geef mij maar mensen. Of het nu in onze ieniemienie studio thuis is of op een trouwerij, het is heerlijk om belangrijke momenten vast te leggen. Zelfs het vastleggen van een uitvaart heb ik gedaan om dezelfde reden. De nabestaanden hebben tot op de dag van vandaag steun aan de foto’s.

Heb je misschien tips voor beginnende fotografen?
Als ik beginnende fotografen een tip mag geven? Kijk niet alleen maar naar je camera. Investeer in jezelf. De camera’s komen later wel. Degene die achter de camera staat is van doorslaggevend belang. Als ik bijvoorbeeld niet lekker in mijn vel zit, kan ik niet goed fotograferen, terwijl ik geen amateurcamera en goedkope lenzen meer heb. Ook het fabeltje ‘meer pixels is beter’ is echt flauwekul. Als ik zie wat je met een smartcamera al kunt doen… Ook Cibilla heeft het gevoel er voor, ook al werkt ze met een compactcamera(!). Wel weer eentje uit het hoger segment maar dat terzijde. Jij moet het doen! Neem een cursus, volg fotografen op internet. Schrijf je in bij diverse websites die je verder helpen. Kijk vooral naar het werk van anderen en wees extreem kritisch op je eigen werk. Fotograferen doe je namelijk achter de camera en niet (ik herhaal NIET) achter je PC!

Hierbij wat foto’s van de laatste fotoshoot die Nathan heeft gemaakt van Chloë en Caia.