Wauw! Het is zo lang geleden dat ik achter de computer ben gekropen om een leuk verhaal te typen! Hierbij een leuke update, want er is onwijs veel gebeurd sinds de laatste keer dat ik een blog geschreven heb! In de tussentijd zijn wij namelijjk papa en mama geworden van baby nummer drie met de naam: ‘Ciana Loua Maen’. Weer een meisje! Wat hebben we gestraald en gelachen toen we te horen kregen dat we weer een meisje zouden krijgen! De helft van onze familie dacht dat het een jongen zou worden en de andere helft een meisje. Dat was dus goed verdeeld! Ik zelf dacht ook dat het een meisje zou worden. Mijn gevoel klopte dus! Hoe het kwam dat ik dacht dat het een meisje werd? Ik wist ondertussen wel hoe het was om zwanger te zijn van een meisje: een niet zo stralend uiterlijk, veel puisten, dof haar, allesbehalve een zwangerschapsglow eigenlijk. Op een gegeven moment krijg je daar gewoon ervaring mee haha!

Mijn zwangerschap verliep weer net zoals de vorige zwangerschappen: heel veel overgeven 🙂 Toch waren er verschillen: het duurde deze keer vijf maanden voordat ik er van af was en de medicatie werkte ook niet zo goed als de vorige keren waardoor mijn dosis omhoog moest. Fijn! Het hebben van HG (de medische term voor extreme zwangerschapsmisseijkheid) en twee kleine kinderen om je heen hebben is erg intens en heftig! Ik wens dit serieus echt niemand toe! Enfin, aan het einde van mijn zwangerschap werd ik weer ingeleid omdat ik een te hoge bloeddruk had. De bevalling zelf verliep gelukkig snel en soepel.

En toen was ze daar! Onze mooie kleine meid. Wat waren haar zussen trots dat ze allebei nog een klein baby zusje erbij kregen (en trots zijn ze nog steeds hoor!). Gelukkig waren er bij beiden geen sprake geweest van jaloezie richting de baby. Ik was hier wel een klein beetje bang voor, maar mijn zorgen waren gelukkig onterecht. Ze zijn echt gek op haar en ze doen er alles aan om haar aan het lachen te maken en het haar naar haar zin te maken. Zodra ze huilt, halen ze alles uit de kast om haar te laten stoppen met huilen. Heerlijk om daar naar te kijken. Net twee moedertjes die twee.

We zijn nu ondertussen zes maanden verder en ik kijk terug naar een soms heftige, chaotische, maar vooral hele gelukkige afgelopen half jaar. In de eerste vier maanden heeft Ciana veel last gehad van darmkrampen en kreeg ze helaas in haar derde maand ook last van spruw. Ik voelde me genoodzaakt eerder te stoppen met de borstvoeding omdat we al twee maanden met haar spruw aan het tobben waren. Verschrikkelijk vond ik het om ermee te moeten stoppen! Gelukkig zagen we na het stoppen gauw verbetering. Niet dat ik wil aanmoedigen om bij spruw te stoppen met borstvoeding, maar voor ons was dit de beste keus op dat moment. Na vier maanden begon alles een fijne routine te krijgen. De kleine begon beter te slapen in de middag en het drinken ging gelukkig ook weer goed.

Wat ik soms wel een dingetje vind is: hoe verdeel ik mijn tijd? Wanneer doe ik het huishouden, wanneer neem ik tijd voor mezelf en verdeel ik goed mijn aandacht aan alle drie de kinderen? Onzekerheid speelt nu een grotere rol met drie kinderen vind ik. Met twee kinderen was de aandacht een stuk makkelijker te verdelen dan met drie kinderen. Logisch natuurlijk. Ik probeer de meiden elke dag te betrekken met de dagelijkse dingen: de was van het wasrek afhalen, helpen met de vaat in de keuken zetten etc. Niet dat ze daar elke dag zin in hebben, maar zo hebben ze het idee dat ze iets nuttigs doen in het gezin wat natuurlijk heel belangrijk is. Je ziet de vreugde op hun gezichtjes als ik mijn dankbaarheid toon zodra ze iets voor me gedaan hebben. Verder proberen we een paar keer per maand één op één aandacht te geven aan elk kind. Ondanks dat we toch veel doen om de aandacht goed te verdelen vraag ik me ‘s avonds vaak toch nog af of ik elk kind wel genoeg aandacht heb gegeven. Onzekerheden dus.

Ons leven is nu compleet met de komst van Ciana. Ik kan niet wachten tot ze mee kan spelen, rennen en gek doen met haar zussen. En ik weet zeker dat haar zussen daar ook naar uitkijken. Ik kan niet wachten tot ze dadelijk ook aan tafel zit en mee kletst met onze gesprekken. Een tafel vol gezellige chaos! Een droom die in vervulling is gegaan!

Heel veel liefs Cibilla